Witamina K2 MK7 należy do rodziny witamin K, stanowiących grupę podobnych strukturalnie związków chemicznych. Witamina K odkryta została w 1929 roku podczas wyniku obserwacji przez Carla P. H. Dama, z której wywnioskowano, że kurczęta, którym podawano pokarm bez zielonych części roślin, miały krwawe wybroczyny i niższą krzepliwość krwi. W pracy opublikowanej w języku niemieckim, autor nazwał tę substancję witaminą krzepnięcia „Koagulationsvitamin”, co doprowadziło do jej powszechnego określenia jako witamina K. W naturze istnieją dwie naturalne formy witaminy K: witamina K1 oraz K2. Obydwie odmiany zawierają wspólny pierścień 2-metylo-1,4-naftochinonu, ale różnią się typem i długością izoprenoidowych łańcuchów bocznych przyłączonych do tego pierścienia. Witamina K1, znana również jako fitomenadion lub fitochinon, posiada łańcuch fitylowy składający się z jednej nienasyconej i trzech nasyconych reszt izoprenoidowych. Natomiast witaminy K2, zwane menachinonami i oznaczane MK z dodatkowym numerem określającym liczbę reszt izoprenoidowych, zawierają łańcuchy składające się wyłącznie z nienasyconych reszt izoprenoidowych, których liczba waha się od 4 do 10. Witamina K jest wrażliwa na kwaśne i zasadowe pH środowiska, a także na działanie światła.
Wchłanianie witaminy K następuje w jelitach do układu limfatycznego. Aby proces przebiegał prawidłowo niezbędna jest żółć oraz sok trzustkowy. W zależności od formy witaminy, mają one różny stopień wchłaniania w organizmie. Do wchłonięcia, witamina K1 wymaga energii oraz obecności długołańcuchowych, nienasyconych kwasów tłuszczowych, a witamina K2 (menachinon) i K3 są wchłanianie w wyniku dyfuzji.
Witamina K1 i K2 różnią się budową bocznego łańcucha, co nie zmienia ich działania jako koenzymu, ale wpływa na sposób, w jaki są rozprowadzane i wchłaniane przez ciało. Co ciekawe, forma witaminy K2 MK-7 jest bardziej aktywna i ma dłuższy okres półtrwania niż forma MK-4, co oznacza, że MK-4 wymaga stosowania w wyższych dawek suplementów diety.